Droga krzyżowa jest pobożną praktyką Kościoła. Praktyką, w którą jest włączony umysł, ciało i serce człowieka. To wręcz ćwiczenie, w którym - kontemplując boski przykład Jezusa - uczymy się jak żyć, cierpieć i umierać. A uczenie się życia według Ewangelii nigdy się nie kończy.

„Ta pobożność ma nam do powiedzenia przede wszystkim dwie rzeczy. Po pierwsze - uwrażliwia nas na wyraźniejsze dostrzeżenie tego, co wycierpiał Pan. Idziemy z Nim, razem z Nim niesiemy krzyż. Tu objawia się wielkość miłości Odkupiciela i ogrom naszej winy. Uczymy się skruchy, możemy też zyskać łaskę głębokiego wewnętrznego nawrócenia.Po drugie - droga krzyżowa jest szkołą pokonywania przeszkód. Widzimy Pana, boleśnie cierpiącego na ciele i duszy, ale widzimy Go też pokonującego cierpienie miłością do Boga i do nas. W ten sposób i my uczymy się postępować tak samo. Ten, kto się modli, powinien odnaleźć w poszczególnych stacjach własne życie: ujrzeć własne codzienne trudności; zjednoczone z trudnościami Pana, i stąd czerpać rozeznanie i siłę, potrzebne nie tylko do tego, aby nieść własne cierpienie, ale i do tego, aby je pokonywać”.