Koncepcja pedagogiki specjalnej Zofii Sękowskiej

Idea podmiotowego spostrzegania osoby z niepełnosprawnością psychofizyczną jest jedną z podstawowych wytycznych współczesnego systemu kształcenia i wychowania specjalnego. Domaga się ciągłego akcentowania szczególnie teraz, gdy obserwujemy odchodzenie i kwestionowanie wartości humanistycznych jako nadrzędnych w życiu ludzkim. Koncepcja kształcenia i wychowania w ujęciu Zofii Sękowskiej akcentuje znaczenie wartości w życiu człowieka także niepełnosprawnego, podkreśla rolę podmiotowości i wyzwalania jego potencjału rozwojowego. Teleologiczne założenia dotyczące głównych celów pedagogiki specjalnej kładą nacisk na odrębność i niepowtarzalność każdego niepełnosprawnego człowieka. Są podstawą systemu naukowego i dydaktycznego Zofii Sękowskiej. Teoria pedagogiki specjalnej w ujęciu Zofii Sękowskiej stwarza możliwość spojrzenia globalnego, całościowego, pomaga uchwycić zasięg wpływów naukowych pedagogiki rewalidacyjnej i resocjalizacyjnej i jej związki z innymi naukami. Umożliwia właściwe zrozumienie sensu i celowości pedagogicznych oddziaływań na jednostkę niepełnosprawną i społecznie niedostosowaną lub zagrożoną niepełnosprawnością czy niedostosowaniem. Zofia Sękowska ujmowała zadania pedagogiki specjalnej w obszarze wzajemnie ze sobą sprzężonej diagnostyki, fenomenologii, profilaktyki i terapii pedagogicznej. Niniejsza praca ma charakter rekonstrukcji jej myśli pedagogicznej.