Poemat dobroci

Mamy przed oczyma postać Sługi Bożej, siostry Laury Meozzi, która kierowała prowincją polską Córek Maryi Wspomożycielki (Salezjanek Księdza Bosko) z mądrością, męstwem i nadzwyczajną dobrocią. Wśród wielu trudności, zwłaszcza w czasie drugiej wojny światowej i w latach powojennych, żyła całkowitym zawierzeniem Bogu, żarliwą miłością do Jezusa Eucharystycznego i Maryi Wspomożycielki. Jej życie nieustannej modlitwy i czynnej miłości wobec wszystkich potrzebujących jest pociągającym wzorem także dla współczesnego Kościoła i świata. Jej granitowa wierność powołaniu matki i wychowawczyni salezjańskiej może być dzisiaj wezwaniem nie tylko dla Rodziny Salezjańskiej i dla wszystkich osób konsekrowanych, lecz także dla wychowawców, rządzących i dla wszystkich chrześcijan.

W życiu matki Laury Meozzi jaśnieją wszystkie cnoty typowe dla charyzmatu salezjańskiego. Ich nadzwyczajność i „heroiczność” nie objawia się jednak w wielkich i nadzwyczajnych czynach, ale w codziennej heroicznej wierności wobec woli Bożej. Jej życie jest klasycznym przykładem chrześcijańskiego heroizmu w codzienności. Żyła zwyczajnie jako dobra siostra i wzorowa przełożona. Ale w tej zwyczajności była osobą nadzwyczajną. Całe jej życie było drogą świętości, wierności powołaniu Bożemu i nadzwyczajnej dobroci. Mimo licznych odpowiedzialności i niesprzyjających okoliczności zewnętrznych pozostała zawsze wierna i oddana pokornie służbie sióstr, dzieci i wszystkich, którzy potrzebowali pociechy i rady.