Pedagogia ministrancka

Pedagogia ministrancka to trzeci i ostatni tom w ramach serii Pism katechetycznych ks. Franciszka Blachnickiego. Stanowi on piąty tom katechetyki szczegółowej. Jest on związany nie tylko z jego działalnością naukową Sługi Bożego, lecz także z pragnieniem utworzenia podstaw teologiczno-pastoralnych dla koordynowanej przez niego posługi Krajowego Duszpasterza Służby Ołtarza. To, że duszpasterstwo służby ołtarza, a więc ministrantów – chłopców oraz scholi i zespołów śpiewaczych – dziewcząt, należało do stałych tematów teologii pastoralnej, nie ulegało wątpliwości. Problemem było jego umieszczenie w strukturze przedmiotu materialnego tej dyscypliny, a więc, czy ma być włączone w zakres zagadnień liturgiki pastoralnej, czy katechetyki szczegółowej... Ostatecznie przeważyło włączenie duszpasterstwa liturgicznej służby ołtarza do katechetyki szczegółowej, ponieważ istnieje ścisły związek z katechumenatem oraz zawartym w nim walorze pedagogii poszczególnych grup zróżnicowanych pod względem płci, wieku, stopnia rozwoju psychicznego, a głównie ze względu na wypracowaną koncepcję wychowania grup elitarnych, wybieranych spośród ogółu dzieci danej społeczności, wobec których można było i należało stawiać wyższe wymagania o charakterze religijno-wychowawczym. Podobnie, jak w tomach poprzednich, praca redakcyjna dotyczyła przygotowania tekstu głównego przede wszystkim pod względem adiustacji stylistycznej i merytorycznej oraz koniecznych dopowiedzeń i uzupełnień redakcyjnych, jeśli wymagało tego dobro pracy. Trzeba pamiętać, że mamy do czynienia z dziełem, które jest osadzone w nurcie koncepcji teologii pastoralnej właściwej Księdzu Blachnickiemu, stosownej działalności duszpasterskiej i tekstem już – niestety – historycznym. Dlatego jest potrzebny komentarz uzupełniający, a także dopełniający, choćby w formie przytaczania tekstów katechez środowych Ojca świętego Jana Pawła II czy wypowiedzi Benedykta XVI, by wskazać na uprzedzającą w czasie myśl teologiczną Sługi Bożego.